Współczynnik załamania, oznaczany małą literą n, to wielkość fizyczna opisująca zdolność przezroczystego ośrodka (np. wody, szkła) do załamywania (odchylania) promieni świetlnych. Współczynnik załamania jest wielkością bezwymiarową, co oznacza, że nie posiada jednostki. Im większa wartość współczynnika załamania n ośrodka tym większe odchylenie wiązki światła od początkowego kierunku jej ruchu.
W tym artykule zajmiemy się uzupełnieniem opisu sytuacji przedstawionej w artykule Odbicie światła. Prawo odbicia światła o zjawisko załamania światła. Ponadto omówimy warunek zachodzenia tego zjawiska oraz podamy i poddamy analizie prawo załamania światła.
Światło słoneczne lub światło żarówki emitowane jest w postaci fal (lub zgodnie z mechaniką kwantową: w postaci fotonów) rozchodzących się we wszystkich możliwych kierunkach w przestrzeni. Czasem jednak, w ramach przybliżenia, światło możemy traktować jako zbiór promieni świetlnych poruszających się po linii prostej. Takie podejście stanowi podstawę optyki geometrycznej, w ramach której dokonamy opisu jednego z fundamentalnych praw optyki – prawa odbicia światła (prawo odbicia jest oczywiście słuszne dla wszystkich fal elektromagnetycznych, jednak w tym artykule skupimy się wyłącznie na widzialnej części promieniowania elektromagnetycznego, którą potocznie nazywamy właśnie światłem).
Światło słoneczne, światło żarówki, fale radiowe, promieniowanie rentgenowskie – to tylko niektóre przykłady tego samego rodzaju fal – fal elektromagnetycznych (zobacz: Fala – definicja. Rodzaje fal). Dla nas szczególnie istotne jest światło emitowane przez Słońce, ponieważ bez niego życie na Ziemi po prostu nie mogłoby istnieć. W tym artykule podamy definicję fali elektromagnetycznej (w skrócie: fali EM), omówimy widmo fal EM oraz wymienimy niektóre źródła tych fal.
Na siatkę dyfrakcyjną pada prostopadle fioletowy promień świetlny. Jego szósty prążek interferencyjny powstaje w tym samym miejscu, co trzeci prążek interferencyjny promienia czerwonego o długości fali λ = 780 nm. Oblicz długość fali fioletowego promienia świetlnego.
Na siatkę dyfrakcyjną mającą 500 rys/mm pada prostopadle fala świetlna o długości λ = 486 nm. Znajdź liczbę prążków interferencyjnych obserwowanych na ekranie oraz kąt, pod którym obserwujemy ostatni prążek.