Prawo Ohma

Prawo Ohma to prawo sformułowane w 1827 roku przez niemieckiego fizyka Georga Simona Ohma (1789 – 1854), na podstawie przeprowadzonych przez niego eksperymentów oraz obserwacji. Treść tego prawa brzmi następująco:

Prawo Ohma – zależność między natężeniem prądu a napięciem elektrycznym

Innym sformułowaniem prawa Ohma, z którym również można się spotkać, jest:

Tą zależność między natężeniem prądu a napięciem możemy zapisać następująco:

$$\frac{I}{U} = \textrm{const.}$$

Istotą prawa Ohma jest występowanie liniowej zależności między natężeniem prądu I  a napięciem U . Konsekwencją tego faktu jest to, że opór elektryczny (rezystancja) R  nie zależy od wartości U. Gdy wartość napięcia wzrasta np. trzykrotnie, to wartość natężenia prądu również wzrasta trzykrotnie, wskutek czego rezystancja R , zgodnie z powyższym wzorem, nie ulega zmianie.

Przewodniki omowe i nieomowe

Prawo Ohma jest spełniane tylko przez część materiałów, głównie metali, jednak i w tym przypadku jego stosowalność ogranicza się tylko do pewnego zakresu natężenia prądu elektrycznego. Materiały spełniające prawo Ohma nazywamy przewodnikami omowymi (albo liniowymi – ze względu na liniową zależność pomiędzy natężeniem prądu a napięciem), natomiast materiały, w których opór zależy od wartości napięcia przykładanego do ich końców – przewodnikami nieomowymi (albo nieliniowymi).

Poniższy rysunek przedstawia typową zależność prądowo – napięciową (zależność liniową) dla materiału spełniającego prawo Ohma (rysunek a) oraz materiału niespełniającego tego prawa (rysunek b).