Do zasilania urządzeń przenośnych takich jak telefony komórkowe, czy laptopy, używa się baterii, czyli źródła energii elektrycznej. Zadaniem baterii jest zapewnienie określonej różnicy potencjałów (napięcia) w obwodzie elektrycznym danego urządzenia, której konsekwencją jest stały przepływ ładunku elektrycznego (prądu) przez to urządzenie. Termin „stały przepływ ładunku elektrycznego” nie bez przyczyny został wytłuszczony – odzwierciedla on bardzo ważną cechę źródła siły elektromotorycznej, w skrócie źródła SEM, którego przykładem jest m.in. bateria.
Prawo Ohma
Prawo Ohma to prawo sformułowane w 1827 roku przez niemieckiego fizyka Georga Simona Ohma (1789 – 1854), na podstawie przeprowadzonych przez niego eksperymentów oraz obserwacji. Treść tego prawa brzmi następująco:
Dipol elektryczny. Elektryczny moment dipolowy

Dipolem elektrycznym nazywamy układ dwóch różnoimiennych ładunków elektrycznych, czyli ładunków równych co do wartości, ale o przeciwnych znakach, znajdujących się w pewnej stałej odległości d od siebie. Poniższy rysunek przedstawia przykład takiego dipola wraz z zaznaczeniem rozkładu pola elektrycznego wokół niego.
Linie pola elektrycznego

Aby obrazowo przedstawić rozkład natężenia pola elektrycznego wokół naładowanego ciała, rysujemy wokół niego proste lub zakrzywione linie nazywane liniami pola elektrycznego. Linie te pozwalają nam przedstawiać kierunek i zwrot siły działającej na ładunek umieszczony w pobliżu naładowanego ciała.
Pole elektryczne
Gdy dwa ładunki dodatnie q1 i q2 umieścimy od siebie w pewnej odległości, to zgodnie z prawem Coulomba ładunki te będą na siebie oddziaływać odpychającymi siłami elektrostatycznymi. Ale skąd właściwie każdy z tych ładunków “wie”, że ma sąsiada, na którego może oddziaływać? Okazuje się, że każde naładowane ciało, a więc ciało posiadające niezrównoważony ładunek elektryczny, wytwarza w otaczającej go przestrzeni pewne pole nazywane polem elektrycznym.
Przewodniki, półprzewodniki i izolatory

Zdolność materiałów do przewodzenia, bądź nie, prądu elektrycznego stanowi główne kryterium podziału materiałów na przewodniki, półprzewodniki i izolatory. W artykule tym zajmiemy się omówieniem każdej z wyżej wymienionych grup materiałów.